Auschwitz Birkenau oczami klasy 3a
2015-10-30
Każdemu z Nas wydaję się, że człowiek stworzony jest po to, aby czynić dobro. Taka jest jego natura. Czy to samo można powiedzieć o ludziach, którzy byli oprawcami i przewodniczyli temu, co działo się w Auschwitz Birkenau? Czy w ogóle można nazwać ich ludźmi?
Byliśmy umówieni na 7.45 pod naszą szkołą. Wszyscy byliśmy może trochę podekscytowani, radośni, ale wtedy zapewne nikt nie myślał o tym co Nas czeka. Cieszyliśmy się po prostu naszą wspólną wycieczką i również tym, że nie czekały Nas lekcje tego dnia.
Dojechaliśmy na miejsce ok. godziny 11.00 i mieliśmy trochę czasu dla siebie, zanim weszliśmy za bramę śmierci. "Arbeit macht frei". Szydzący napis, który nie miał nic wspólnego z prawdą. Wchodziliśmy do środka ze świadomością, że nic się nie stanie, że spokojnie wrócimy tego dnia do domu, do swoich rodzin, podczas kiedy jeszcze kilkadziesiąt lat temu ludzie marzyli, aby znów zobaczyć bramę od strony wejścia.
Pan przewodnik starał się jak najlepiej przytoczyć, co działo się tam w okresie II wojny światowej. Choć to najpewniej było dużo gorsze niż byliśmy sobie w stanie wyobrazić. Kobiety w ciąży oraz te z dziećmi od razu trafiały do komory gazowej. Starsi ludzie, którzy nie byli zdolni do pracy - również. Zostawiali silnych mężczyzn, czy kobiety, żeby mogli pracować. Ci umierali z wycieńczenia, głodu i również z wyziębienia. Dostawali tzw. "pasiaki". Niebiesko-białe stroje w paski z bardzo cienkiego materiału. Chodzili w drewniakach lub sandałach. Niezależnie od temperatury czy pory roku wychodzili w tych strojach do pracy do której szli kilka kilometrów. Wracali w takt muzyki granej przez orkiestrę obozową, zabierając ze sobą tych, którzy nie przeżyli tego dnia. Nie dostawali zbyt wiele jedzenia. Rano kawa zbożowa, po południu litr zupy, która najczęściej zrobiona była z odpadków, na kolację kromkę czerstwego chleba, który musieli łamać na pół, by mieli coś na śniadanie dnia następnego. Często zostawali okradani z najważniejszego dla nich wtedy kawałka chleba.
Za ogromnymi szybami widzieliśmy ogromną stertę naczyń z których jedli, ich buty, których było naprawdę mnóstwo, protezy osób niepełnosprawnych, buciki i ubranka maleńkich dzieci.
Spali w nieocieplanych barakach. Jakby trzypiętrowych "łóżkach". Osoby na dole spały na kamieniu, a te wyżej na deskach. Spali jeden na drugim i ogrzewali się jedynie ciepłem własnego ciała.
Byli również rozstrzeliwani przy bramie śmierci.
Najwięcej zamordowanych w tym obozie to Żydzi. Można myśleć, że głównym zamysłem i celem było wytępienie rasy żydowskiej.
Widzieliśmy zdjęcia ludzi, którzy znajdowali się w obozie, to w jakich warunkach mieszkali, mogliśmy sobie tylko wyobrażać co czuli, kiedy na ich oczach byli tratowani członkowie ich rodzin, co mogli czuć pracując w samych pasiakach na mrozie, zbierając ciała zmarłych więźniów, przeżywając te wszystkie tortury.
Nikt z nas nie był świadomy, że tak to mogło wyglądać, mogliśmy się jedynie domyślać. Uważam, że każdy przynajmniej raz powinien się tam pojawić. Ten obóz to nawet pewnego rodzaju przestroga.
Będąc tam nasuwało się milion pytań, nie będę mówić jakich. Myślę, że przyszłe klasy trzecie będą myśleć podobnie.
Wracaliśmy do domu w ciszy, niektórzy ze zmęczenia, niektórzy ciągle byli w szoku. Na pewno żaden z Nas nie zapomni do końca życia tego, co tam zobaczył.
Galeria
